‘Er staan twee herten beneden die raar doen’, riep ik naar Marnix. Misschien was het omdat Boef naast me zijn kopje eraf kefte van opwinding dat ik niet meteen begreep waarom die twee sierlijke diertjes achter elkaar rondjes draaiden om de appelbomen. Ik leidde Boef af op klassieke wijze: binnenhalen, snoepjes strooien, stofzuigen (dat helpt vaak gek genoeg). Maar er was geen lievemoederen aan. Boef was bij het aanschouwen van het tafereel al even daas als die twee daar bened

Als we ‘s avonds langs zijn huis passeren, komt buurjongen Irrun soms nog even met ons mee. Hij gaat graag in de rivier liggen om af te koelen. Zoveel kabaal maken als Boef, die op de vissen blaft, hoeft niet meer voor de oude man. Maar fit is hij genoeg. Het is een groot genoegen om met twee honden te lopen die zo goed overeen komen. De jongens houden een voor mij zeer mysterieuze, eindeloze plaswedstrijd, en ik ben er niet uit wie wint. Als we thuiskomen, wordt Boef altijd

Gisteren was Marnix jarig. Hier waren we op terugweg van de verjaardagslunch die, zoals je ziet, uitstekend is bevallen. Boef heeft een goede vriendin in het restaurantje, de dochter des huizes. Ze is net zo dol op hem als wij. Ze is twaalf, schat ik, en zit dan een uur naast hem op de grond, en stopt hem af en toe een snoepje of een stukje brood toe dat we haar geven. Ze moedigt hem aan bij het vliegen vangen. En als hij het toelaat, streelt ze hem een uur aan een stuk, maar

Bergen en bossen herinneren je aan je nietigheid. Ze maken je nederig en confronteren je met de wilde, ongrijpbare, onverschillige oneindigheid van de natuur. Daarom vind ik ze zo bijzonder, denk ik. Geconfronteerd met zulke wonderlijke landschappen heb je niet langer het gevoel dat je de natuur kunt beheersen, zoals filosoof George Santayana zegt: ‘Het is passender jezelf als een uitloper van haar leven te zien; één dappere kleine kracht onder haar immense krachten.’ Of twee