Dit is het idyllische beeld. Van de schok was ik vergeten dat ik luttele seconden eerder deze foto had gemaakt. Dit was de werkelijkheid. Net toen ik mijn gsm terug in mijn zak had gestopt, en bedacht hoezeer ik uitkeek naar het ontdekken van de schatten op de rommelmarkt in het verschiet, moet hij ze in het vizier hebben gekregen. Normaal fixeert hij, gaat hij trillen en kan ik hem tijdig inhalen. Deze keer niet. Ik zeg ‘ze’ maar ik kan alleen maar vermoeden dat het

‘Er staan twee herten beneden die raar doen’, riep ik naar Marnix. Misschien was het omdat Boef naast me zijn kopje eraf kefte van opwinding dat ik niet meteen begreep waarom die twee sierlijke diertjes achter elkaar rondjes draaiden om de appelbomen. Ik leidde Boef af op klassieke wijze: binnenhalen, snoepjes strooien, stofzuigen (dat helpt vaak gek genoeg). Maar er was geen lievemoederen aan. Boef was bij het aanschouwen van het tafereel al even daas als die twee daar bened

Als we ‘s avonds langs zijn huis passeren, komt buurjongen Irrun soms nog even met ons mee. Hij gaat graag in de rivier liggen om af te koelen. Zoveel kabaal maken als Boef, die op de vissen blaft, hoeft niet meer voor de oude man. Maar fit is hij genoeg. Het is een groot genoegen om met twee honden te lopen die zo goed overeen komen. De jongens houden een voor mij zeer mysterieuze, eindeloze plaswedstrijd, en ik ben er niet uit wie wint. Als we thuiskomen, wordt Boef altijd