‘Er staan twee herten beneden die raar doen’, riep ik naar Marnix. Misschien was het omdat Boef naast me zijn kopje eraf kefte van opwinding dat ik niet meteen begreep waarom die twee sierlijke diertjes achter elkaar rondjes draaiden om de appelbomen. Ik leidde Boef af op klassieke wijze: binnenhalen, snoepjes strooien, stofzuigen (dat helpt vaak gek genoeg). Maar er was geen lievemoederen aan. Boef was bij het aanschouwen van het tafereel al even daas als die twee daar bened

Gisteren was Marnix jarig. Hier waren we op terugweg van de verjaardagslunch die, zoals je ziet, uitstekend is bevallen. Boef heeft een goede vriendin in het restaurantje, de dochter des huizes. Ze is net zo dol op hem als wij. Ze is twaalf, schat ik, en zit dan een uur naast hem op de grond, en stopt hem af en toe een snoepje of een stukje brood toe dat we haar geven. Ze moedigt hem aan bij het vliegen vangen. En als hij het toelaat, streelt ze hem een uur aan een stuk, maar