‘Er staan twee herten beneden die raar doen’, riep ik naar Marnix. Misschien was het omdat Boef naast me zijn kopje eraf kefte van opwinding dat ik niet meteen begreep waarom die twee sierlijke diertjes achter elkaar rondjes draaiden om de appelbomen. Ik leidde Boef af op klassieke wijze: binnenhalen, snoepjes strooien, stofzuigen (dat helpt vaak gek genoeg). Maar er was geen lievemoederen aan. Boef was bij het aanschouwen van het tafereel al even daas als die twee daar bened